Po raz kolejny braliśmy udział w akcji społeczno- edukacyjnej Żonkile. Tegoroczna edycja jest szczególna, bo odbyła się głównie w Internecie.

Muzeum Polin w tym roku upamiętniło nie tylko wybuch powstania w getcie warszawskim 19 kwietnia 1943roku, lecz podkreśliło także role kobiet w zrywie. Żydówki w czasie powstania organizowały kuchnie polowe. kolportowały prasę, opatrywały rannych, były łączniczkami oraz walczyły z bronią w ręku.

Zachęcam do obejrzenia materiałów

https://www.polin.pl/pl/aktualnosci/2021/04/14/poznaj-bohaterki-muralu

Akcja Żonkile 2021: Kim są bohaterki powstania w getcie [SYLWETKI z MURALI] | naTemat.pl

W czasie godzin wychowawczych w dniu 19 kwietnia obejrzeliśmy film Muranów - Dzielnica Północna.

https://www.youtube.com/watch?v=apdbNIfWbkE

Film "Muranów - Dzielnica Północna" to opowieść o żydowskiej historii dzielnicy Muranów w Warszawie. Narratorka Ala, młoda warszawska Żydówka, zabiera widzów w multimedialną podróż po różnych miejscach Muranowa i opowiada najważniejsze historie z nim związane z okresu ostatnich stuleci. Film jest zrealizowany w stylistyce youtuberskiej i zawiera animacje oraz archiwalne filmy i fotografie.

3 marca - Międzynarodowy Dzień Pisarzy

3 marca na całym świecie obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Pisarzy. Święto to zostało ustanowione w 1984 roku przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Pisarzy (PEN Club). Celem święta jest upowszechnianie literatury, obrona wolności słowa i rozwój społeczności pisarzy na świecie.

Nazwa organizacji PEN pochodzi od pierwszych liter słów: poets, essayists, novelists – poeci, eseiści, powieściopisarze. Celem Stowarzyszenia jest promowanie literatury, oraz obrona wolności słowa i rozwój społeczności pisarzy na całym świecie.

PEN Club w Polsce powstał w 1925 roku na wzór podobnych stowarzyszeń działających już we Francji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Głównym inicjatorem powstania stowarzyszenia w Polsce był Stefan Żeromski.

W tym roku uczciliśmy ten dzień prezentacją poświęconą twórczości Herberta Georga Wellsa, którą przygotowała Katarzyna Wacław z klasy 3eh. Dziękujemy!!!

Konkurs na recenzję najpiękniejszej książki o miłości.

Miłość to temat często wykorzystywany przez pisarzy i równie często cieszący miłośników czytania. Uczestnicy szkolnego konkursu na recenzję książki o miłości potwierdzili tę tezę.

November 9- Colleen Hoover

Książki Colleen Hoover od zawsze chwytają za serce, lecz ja zauważam brak zachęcającej recenzji z tyłu okładki. Pozycję November 9 widziałam już dawno, wybierając inne książki tej autorki, i pomimo że wiedziałam, że żadna jej powieść nie zawodzi, to trudno było mi po nią sięgnąć. Zadecydował moment, kiedy moja przyjaciółka, również zapalona czytelniczka nie napisała: „Kocham wszystkie książki Colleen, ale żadna z nich nie dorasta jej do pięt... Dawno nie czytałam książki, która tak bardzo rozwala serce, a potem je naprawia.” No i już wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

November 9 to książka opowiadająca o relacji Bena i Fallon. Dwójki ludzi, którzy poznają się w restauracji, kiedy Ben podaje się za chłopaka Fallon i staje w obronie dziewczyny .Postanawiają spędzić razem dzień przed jej wyjazdem na drugi koniec kraju. Po tym dniu, Ben nie może pogodzić się z wiadomością, że nigdy więcej nie spotka dziewczyny. Proponuje, że będą spotykać się każdego roku, dziewiątego listopada, zaś przez resztę roku w ogóle nie będą się ze sobą kontaktować, a Ben jako początkujący pisarz zamierza opisywać ich historię w swojej pierwszej romantycznej powieści inspirowanej Fallon.

Fallon była wschodzącą aktorką . Jej karierę przerwał pożar, który wybuchł dziewiątego listopada. Blizny na jej ciele zabrały jej pewność siebie. Ben udowadnia jej, że blizny nie decydują o tym jak postrzega ją świat, decyduje o tym sama, a ograniczenia znajdują się tylko w jej głowie.

Książka jest innowacyjna i zawiera powiew świeżości, którego brakowało mi w innych lekturach. Pisana jest tylko wyłącznie dziewiątego listopada. Nie ma zbędnych monologów i przemyśleń, za to są konkrety i z każdą stroną napięcie staje się nie do zniesienia.

Publikacja zupełnie różni się od również jednej z moich ulubionych książek Someone New Laury Kneidl. Ta niezwykła powieść jest dowodem na to, jak uczucia wpływają na wszelkie płaszczyzny życia człowieka. Mówi o problemach ludzi takich, jak my, a jednak inaczej postrzeganych w naszym społeczeństwie. Someone New jest piękną, wzruszającą, ubarwioną humorem historią o jednym z najważniejszych, a zarazem najmniej docenianym i najtrudniejszym do osiągnięcia typów miłości. Miłości do samego siebie. Główny bohater, Julian, wstydzi się przyznać światu do swego transseksualizmu. Dopiero spotkanie z pełną odwagi, czułości i zrozumienia Micah pozwala mu otworzyć się i zburzyć ostatnie granice dzielące go od szczęśliwego życia. Książka balansuje na grząskim gruncie, dotyka trudnych tematów. W dzisiejszych czasach jest to niezwykle ważne. Uważam, że Someone New i November 9 powinien przeczytać każdy. Motywem łączącym powieści Hoover i Kneidl jest akceptacja swojego ciała i duszy. Tylko to da szczęście nam i naszym bliskim. Cytując słowa wokalisty Yungbluda ,,Nikt nie nauczył mnie, jak kochać samego siebie, więc jak mogę pokochać kogoś innego?”.

Książka nauczyła mnie, że piękno kryje się w środku, świat i ludzie wokół nie docenią niczego tak bardzo, jak naszych dusz-bo w nich kryje się to, co w nas najlepsze. Na szczęście są ludzie, którzy potrafią zedrzeć z nas to, co ukrywamy i dotrzeć do środka. Do tego co naprawdę ważne.

Z czytaniem jest jak z braniem prysznica, nigdy nie chcesz zacząć, ale jak już zaczniesz to nie chcesz skończyć.

November 9 to książka, która niszczy i naprawia, która leczy duszę i ciało, a to czego dowiadujemy się pod koniec lektury zupełnie zmienia bieg wydarzeń. Nie jestem fanką słodkich słówek i uroczych romansów, które nijak mają się do rzeczywistości, ale tej powieści oddałam serce. „Kiedy znajdujesz miłość, to ją bierzesz. Chwytasz obiema rękami i robisz co w swojej mocy, żeby jej nie puścić. Nie możesz tak po prostu od niej odejść i oczekiwać, że będzie trwać, dopóki nie będziesz na nią gotowy.” Bo na miłość nie da się przygotować.

Natalia Drzał klasa 1eh

Znalezione obrazy dla zapytania: jesienna miłość sparks

"Jesienna miłość' to najpiękniejsza powieść o miłości Nicholasa Sparksa , którą mało kto zna. Opowiada ona o prawdziwej miłości dwóch zupełnie innych osobowości. On-prowadzący beztroskie życie, ona-córka pastora nie rozstająca się z Pismem Świętym.

Książka ta to bomba uczuć, przepełnia ją radość, smutek ,złość, współczucie ,ból i niedowierzanie. Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, ale na pewno prawdziwa. To uczucie przemieniło beztroskiego chłopaka na zawsze, gdyż prawdziwa miłość potrafi to zrobić z człowiekiem.'

Ta powieść budzi w czytelniku strach przed nieznanym, motywuje do życia, pokazuje na czym polega prawdziwa miłość do drugiej osoby.Jamie skrywa straszną tajemnice. ,,Byłem w niej zakochany, tak głęboko zakochany, że nie dbałem o to, że jest chora. Nie dbałem o to, że nie będziemy ze sobą długo razem. Żadna z tych rzeczy nie miała dla mnie znaczenia. Ważne było tylko, że robiłem coś, co moje serce uznało za słuszne'.

Pierwszy raz spotkałam się z tą książką po opowieści mojej mamy, która czytała ją jako nastolatka. Od tamtej pory co jakiś czas i ja wracam do tej niezwykłej powieści i za każdym razem wynoszę z niej coś innego dla siebie. Przede wszystkim przypominam sobie czym jest prawdziwa miłość. Historia tych dwojga zakochanych otwiera oczy na jedną z przysiąg składanych przy ślubnym kobiercu- ,,i że cię nie opuszczę aż do śmierci' i uświadamia jaką moc mają te słowa. Jak ukazano w książce koniec życia na ziemi nie oznacza również końca uczuć- ,,Nasza miłość jak wiatr - nie możesz jej ujrzeć, lecz możesz ją poczuć.'

Siemiaszko Dagmara , klasa: 4u

Znalezione obrazy dla zapytania: Syrena Kiera Cass

"Syrena” to debiutancka pozycja autorstwa Kierry Cass amerykańskiej powieściopisarki dla młodzieży, po której książki z ochotą sięgają również dorośli.

Opowiada ona o losach Kahen, dziewczyny która w wyniku tragicznego wypadku na statku miała zginąć, lecz jej chęć życia oraz walka została zauważona przez Matkę Ocean. Ocalona dzięki jej łaskawości, w zamian musiała odpracować sto lat, dopiero wtedy mogłaby wrócić do normalnego życia. Kachen dołączyła więc do grona innych sióstr i z niemałym trudem przyporządkowuje się wszystkim zasadom . Postacie syren zostały ukazane w dwóch wersjach: ludzkich dziewczyn, które nie mówią oraz mitycznych istot- zdolnych zabić głosem. Książka przedstawia różne rodzaje miłości . Głównym jej wątkiem jest romantyczny związek Kachlen z Akinlim ,który kochał ją, pomimo że nic nie mówiła, za to doskonale słuchała go i rozumiała. Gdy odeszła popadł w depresje wciąż czekał na w jej powrót. Ona gotowa była poświecić dla niego życie, łamiąc wszelkie zasady. To nie jedyna miłość ukazana w powieści, uwagę zwraca relacje Kachlen z siostrami oraz Matką Ocean, z którą po pewnym czasie ma specyficzną i indywidualna więź , jak z przyjaciółką i matką jednocześnie.

Uważam, że to coś nowego i warto poświęcić trochę czasu by zanurzyć się w historii o miłości i niekiedy ciężkich wyborach. Kahlen to bohaterka, której nie da się nie lubić. To rodzaj postaci , która potrafi walczyć, a zmiana sytuacji powoduje, że jej charakter się zmienia. Dla mnie osobiście książka jest cudownie wydana i napisana. Morski świat fascynuje, a wydarzenia tylko i wyłącznie podsycają chęć dalszego czytania. Polecam serdecznie

Lorenz Julia , klasa: 4u

I jeszcze jedna wyróżniona recenzja - rzucająca nowe spojrzenie na literacką realizację miłości.

Biblia to książka pełna różnorodnych wątków. Szczególnie ujmującym jest ten o miłości. W przeciwieństwie do wielu współczesnych pozycji księga ta rozpatruje temat miłości na wielu różnych płaszczyznach – nie tylko tej romantycznej. Podkreśla również wagę tego uczucia, rozgraniczając jego rodzaje.

Greckie wyrażenie odpowiadające polskiemu słowu „miłość” to w rzeczywistości cztery różne określenia. Najczęstszym z nich jest „Agape” – uczucie oparte na zasadach, nie jest spontaniczne, a raczej wypracowane. Zazwyczaj odnosi się do więzi łączącej Boga i ludzi. Miłość romantyczna oddana jest słowem „Eros”, a przyjacielska „Filadelfia”. Biblia również wspomina o naturalnym uczuciu łączącym członków rodziny – „Storge”.

Jednym z najbardziej znanych fragmentów Słowa Bożego jest tak zwany „Hymn o miłości” zawarty w 13 rozdziale 1 listu do Koryntian. Podkreśla on wagę tego uczucia jako źródła innych emocji – cierpliwości, życzliwości czy radości. Te aspekty rozwijane są przez kolejnych pisarzy biblijnych zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu. Począwszy od praw danych narodowi izraelskiemu, przez życie i działalność Jezusa, po obietnice przyszłych wydarzeń uwidacznia się miłość w jej najróżniejszych ujęciach.

„Agape” to wyrażenie przewijające się przez całą treść Biblii. Czytelnik na łamach książki uczy się, w jaki sposób przejawiać to uczucie. Dowiaduje się również, że jest to miłość odwzajemniana przez Stwórcę. Dla wielu kluczowym fragmentem są Psalmy, w których swoimi ciepłymi odczuciami dzielą się starożytni poeci. Pomagają oni poznać cechy Boga na różne sposoby – przez badanie otaczającej ludzi natury, rozmyślanie nad dobrymi rzeczami, które ich spotkały czy dostrzeganiu korzyści wynikających z kierowania się biblijną mądrością. Dzięki nawiązaniu bliskiej więzi ze Stwórcą, odbiorca może lepiej zrozumieć istotę miłości opartej na zasadach.

Nierozłącznie bliskie są określenia „Storge” i „Filadelfia”, ponieważ „zdarza się przyjaciel bardziej przywiązany niż brat.” (Przysłów 18:24). Na kartach Biblii można się przekonać, jak wielką moc ma prawdziwa przyjaźń. Miłość między najbliższymi osobami to siła, której nie są w stanie powstrzymać żadne bariery. Świetnym przykładem może być więź Dawida i Jonatana, która była możliwa nawet przy około trzydziestoletniej różnicy wieku. Inna relacja łącząca te dwa rodzaje miłości dotyczy Rut i Noemi, czyli synowej i teściowej. Ani lata, ani odmienne pochodzenie nie zdołały rozdzielić tych kobiet. Są to dwa z wielu dobitnych przykładów, które uzmysławiają odbiorcy, co tak naprawdę się liczy w przyjaźni, jakie cechy przejawiać, żeby być dobrym przyjacielem i jak dobierać osoby warte obdarzenia taką miłością.

Co ciekawe, Biblia zawiera również wątki miłości romantycznej – „Eros”. Cała Pieśń nad Pieśniami poświęcona jest niezłomnemu uczuciu Szulamitki do młodego pasterza oraz nieudanych zalotach króla Salomona. Ten barwny opis walorów kochanków zdecydowanie odpowiada wyznacznikom miłości romantycznej. Jednak co ważne, bohaterka opisu stanowi przykład lojalności i rozwagi w wyborze partnera życiowego. Nie chce się spieszyć, podejmuje rozsądne kroki, żeby dochować wierności ukochanemu i nie wpaść w pułapkę powierzchownego uczucia króla. Co ujmujące w tej relacji to fakt, że by miłość romantyczna rzeczywiście mogła się rozwijać, musi iść w parze z pozostałymi jej rodzajami. Czytelnik poznaje niejako klucz do prawdziwego sukcesu w relacjach zakochanych – są oni swoimi najlepszymi przyjaciółmi, bliskimi niczym rodzina, nie pomniejszają znaczenia zasad moralnych, ale darzą się gorącymi uczuciami, podsycając ogień miłości.

Książka, jaką jest Biblia, to wyjątkowa pozycja. W aspekcie poruszanej w niej miłości zachwyca mnie różnorodność i niepopularne podejście do tematu – pełne ciepła, czystości, życzliwości. Szeroki wachlarz opisów i relacji stanowi zachętę do przeczytania tej pozycji, ponieważ zawiera ona treści odpowiednie dla osób w każdym wieku, niezależnie od wyznawanych poglądów. Mimo że nie jest to książka tylko o miłości, to pochodzi ona od Boga, czyli uosobienia miłości, co tym bardziej skłania mnie do polecenia jej innym.

Godzisz Julia , klasa: 3eh

KSIĄŻKI O ZAGŁADZIE KTÓRE POWINIENEŚ ZNAĆ

WSZYSTKIE KSIĄŻKI DOSTĘPNE W BIBLIOTECE SZKOLNEJ

Oparta na historii czeskiej więźniarki obozu Auschwitz-Birkenau, Dity Kraus, opowieść o nastolatce, która ryzykowała życiem, aby ocalić magię literatury w piekle Holokaustu. Ma zaledwie czternaście lat i wytatuowany na ręce numer 73 305. Dita przyjechała do Auschwitz-Birkenau transportem z getta w Teresinie. Razem z matką i ojcem trafiła do tak zwanego obozu rodzinnego. To jedyne miejsce w "fabryce śmierci", w którym dzieci i ich rodzice mogą mieszkać razem. Jedyne, w którym działa tajna szkoła, z niewidzialnymi tablicami i zeszytami, lekcjami wypowiadanymi szeptem i przerywanymi, niczym dzwonkiem, brutalnymi rewizjami. Ale książki są prawdziwe. Osiem rozlatujących się tomów. Każdy na wagę ludzkiego życia. Najmniejsza biblioteka świata. Dita została ich strażniczką, szmugluje je między barakami, co noc znajduje dla nich nowe kryjówki, kładąc na szali własne życie.

Oparta na historii czeskiej więźniarki obozu Auschwitz-Birkenau, Dity Kraus, opowieść o nastolatce, która ryzykowała życiem, aby ocalić magię literatury w piekle Holokaustu. Ma zaledwie czternaście lat i wytatuowany na ręce numer 73 305. Dita przyjechała do Auschwitz-Birkenau transportem z getta w Teresinie. Razem z matką i ojcem trafiła do tak zwanego obozu rodzinnego. To jedyne miejsce w "fabryce śmierci", w którym dzieci i ich rodzice mogą mieszkać razem. Jedyne, w którym działa tajna szkoła, z niewidzialnymi tablicami i zeszytami, lekcjami wypowiadanymi szeptem i przerywanymi, niczym dzwonkiem, brutalnymi rewizjami. Ale książki są prawdziwe. Osiem rozlatujących się tomów. Każdy na wagę ludzkiego życia. Najmniejsza biblioteka świata. Dita została ich strażniczką, szmugluje je między barakami, co noc znajduje dla nich nowe kryjówki, kładąc na szali własne życie.

Kołysanka z Auschwitz to beletryzowana, ale oparta na prawdziwych wydarzeniach opowieść o walce matki z niewyobrażalną, bezduszną machiną nazistowskiego terroru w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Helene Hannemann robi wszystko, by uratować swoje dzieci. Gotowa jest na każde poświęcenie, byle tylko pozwoliło jej ono zapewnić maluchom większą rację żywnościową czy cieplejszy kąt. Kobieta z uwagi na swoje niemieckie pochodzenie zostaje wyznaczona przez doktora Josefa Mengele na dyrektorkę przedszkola w ramach romskiej części obozu koncentracyjnego. Istnienie tej oazy na pustyni smutku i głodu wydaje się niedorzecznością. Nikt nie wierzy, że przedszkole może naprawdę powstać, jednak Helene udaje się je stworzyć. Z pomocą romskich matek i kilku kobiet z personelu medycznego oraz dzięki wyposażeniu, jakie zorganizował Mengele, w dwóch barakach powstaje kolorowe, ciepłe i przytulne przedszkole. Miejsce, w którym dzieci choć na kilka godzin będą mogły zapomnieć o krzywdach, bólu i niedostatkach. Miejsce, gdzie dostaną mleko, opiekę i ciepło, tak bardzo cenne zwłaszcza w zimowych miesiącach.

Królestwo nie z tego świata

"Kto nie pamięta historii,
skazany jest na jej ponowne przeżycie.
George Santayana"[1]

Zofia Posmysz – pisarka, dziennikarka radiowa, autorka między innymi popularnego słuchowiska „W Jezioranach” i książki, na której kanwie powstał scenariusz głośnego filmu Andrzeja Munka „Pasażerka”. Więźniarka Auschwitz i Ravensbrück, obozowy numer 7566. Rocznik 1923. W momencie wybuchu II wojny światowej miała niecałe 17 lat, w momencie osadzenia w obozie – 19; w chwili przeprowadzania właśnie opublikowanych wywiadów – 93 i… pogodę ducha niedostępną dla niejednego młodego człowieka. „Królestwo za mgłą” jest pokłosiem wywiadów przeprowadzonych z nią podczas szesnastu spotkań wiosną 2016 roku przez Michała Wójcika, historyka i dziennikarza, konsekwentnie docierającego do niewielu już naocznych świadków II wojny światowej (rozmawiał między innymi z Lucjanem Wiśniewskim ps. „Sęp”, jednym z „likwidatorów” Kedywu AK, co zaowocowało wydaniem książki „Ptaki drapieżne”[2]).

Zofia Posmysz okazała się rozmówczynią, jak na swój wiek, bardzo… zabieganą: w chwili obecnej konsultuje zagraniczne realizacje opery „Pasażerka”, uczestniczy w wielu wspomnieniowych spotkaniach, organizowanych często z myślą o młodzieży, wyjeżdża, telefonuje, pisze… W pracowitej, serdecznej, uśmiechniętej staruszce trudno jest zobaczyć bitą, poniżaną, maltretowaną więźniarkę Auschwitz. Tylko ten wytatuowany numer… Tylko ta opowieść. Tylko jej książki...

Od wielu wspomnień obozowych, które na szczęście dla ludzkości są pieczołowicie zbierane, te różnią się optyką. O ile bowiem dość dokładnie wiadomo, jak wyglądała codzienność więźniów w Auschwitz, o tyle rzadko spotyka się zapis rozmaitych emocji i postrzegania tamtejszych realiów z perspektywy więźnia, który w obliczu zagrożenia nie zatracił intelektualnej przytomności na rzecz wszechobecnego wśród ofiar marazmu. W przypadku Posmysz za taki stan rzeczy odpowiadać mogła zarówno dająca pewność przetrwania wiara, na którą zresztą często się powołuje, jak i charakter, niepozwalający jej się poddać w myśl nieco kolokwialnej zasady „co mnie nie zabije, to mnie wzmocni”. Całkowicie nowatorska jest także ambiwalentna recepcja obozu zagłady – w baśniowej formie[3]: rządzone przez obłąkanego króla Królestwo Rycerzy Trupiej Czaszki, do którego można było dotrzeć jedynie sunącymi przez Mgłę (dym?) widmowymi pociągami, to oswajana wizja obozu śmierci; wizja zneutralizowana, nadająca i tak nierealnej w pojęciu ówczesnego człowieka rzeczywistości rysy groźnej, lecz znajomej baśni, próba nazwania nienazwanego. Zachodzący tutaj dualizm ontologiczny obala niejako Hartmannowskie rozróżnienie przedmiotów doświadczenia: realne stało się niewyobrażalne, dlatego w jego miejsce pojawiło się to, co irracjonalne. Istnienie Królestwa jedynie w wymiarze transcendentalnym bliskie jest zatem poglądom Ingardena, który twierdził, że „im większy kładzie się nacisk na transcendencję realnego świata w przeciwstawieniu do immanentnie dokonujących się przeżyć doświadczenia, im bardziej zdecydowanie podkreśla się radykalną różność immanentnej sfery czystej świadomości i transcendentnej sfery realnego świata (...), tym głośniej odzywa się wątpliwość, czy sensy przedmiotowe ukonstytuowane w immanencji odpowiadają adekwatnie temu, co w danym wypadku faktycznie istnieje”[4]. Takie solipsystyczne widzenie rzeczywistości niewątpliwie wspomagało codzienną obozową egzystencję, a przeniesienie jej w transcendentalny wymiar prawdopodobnie umożliwiło – przynajmniej w przypadku Posmysz – przetrwanie najcięższych momentów.

Ważnym elementem tych wspomnień są osoby, które bohaterka spotkała w obozach: z imienia i nazwiska (jakaż niesamowita pamięć u 93-letniej staruszki!) pojawiają się w nich Polacy, Żydzi i Niemcy, przy czym należy podkreślić, że nawet w przypadku tych ostatnich nie używa jednoznacznie negatywnych sformułowań. Postacią, którą przywołuje najczęściej jest Anneliese Franz, jej przełożona, uwieczniona później w postaci Aufseherin Lisy w „Pasażerce” – we wspomnieniach jawi się ona nieco inaczej niż w filmie Munka, któremu przypisywano (jak się okazuje, zbyt pochopnie) wizualizowanie homoerotycznych relacji panujących w obozach.

Dla rodzimej historii ważna jest pojawiająca się w tej opowieści osoba kapitana Tadeusza Paolone-Lisowskiego, jednego z czołowych organizatorów wewnętrznego ruchu oporu na terenie Auschwitz: Zofia Posmysz miała okazję spotkać go osobiście; obdarował ją medalikiem (zachowała go zresztą do dzisiaj) i – być może – okruchem uczucia, o ile takowe w ogóle mogło zaistnieć za drutami obozu śmierci. Lisowski nie przeżył osadzenia; został stracony w 1943 roku jako podejrzany o udział w wyzwoleńczych spiskach w Auschwitz (wraz z nim stracono pułkownika Teofila Dziamę).

Warto zaznaczyć, że Posmysz nie obwinia nikogo: nawet opisując zachowania hitlerowców (chociażby Unterscharfürera zwanego Köpfchen), unika bezpośrednich pejoratywnych określeń, czasami też zastanawia się nad ich dalszymi, powojennymi losami. Oczywiście, zachowany zostaje paradygmat kata i ofiary, jednakże bohaterka przy swoim szacunku dla człowieka – nawet najgorszego – stara się nikogo nie oceniać, a tym bardziej nie wydawać wyroków, to bowiem w jej mniemaniu należy do Najwyższego. Jej cichy, pozbawiony nienawiści głos stanowi ważny kontrapunkt dla dzisiejszego dyskursu o Holokauście, zwłaszcza umiejscawianego w perspektywie ogólnoeuropejskiego odrodzenia ruchów nacjonalistycznych i powszechnego zapomnienia bądź ignorowania Zagłady (spod znaku #Yolocaustu czy krzywdzącej retoryki „polskich obozów koncentracyjnych”). Poprzez taki rodzaj narracji pisarka pokazuje, jak ważna jest pamięć i jej kultywowanie bez jednoczesnego epatowania postawą ofiary: to przejmujący przykład pogodzenia się z losem – przy kategorycznym braku zgody na historyczną amnezję charakteryzującą kolejne pokolenia.

Po tę pozycję powinni przede wszystkim sięgnąć ludzie młodzi: nie tylko ze względu na prymarny obowiązek kultywowania pamięci, ale również po to, żeby zobaczyć, jak – i jakim językiem (w dzisiejszej epoce tzw. „hejtu”, uprzedzeń i nienawiści wobec drugiego człowieka) – można mówić o rzeczach bolesnych. Jako przesłanie wypływające z tej opowieści należy również traktować siłę niezachwianej wiary i pokory wobec niebagatelnych (wojna!) przeciwności losu, w których perspektywie dzisiejsze problemy jawią się jako błahostki.

Dramatyczna historia o sile kobiet i miłości.

Adele von Bron, utalentowana skrzypaczka, poświęciła wszystko, żeby ratować ostatnich wiedeńskich Żydów. Kiedy na polecenie własnego ojca, wysokiego rangą generała Trzeciej Rzeszy, trafiła do obozu w Auschwitz, jej piękny świat legł w gruzach. Przerażającą codziennością stały się głód, strach i cierpienie.

Kilkadziesiąt lat późnej Sera James, właścicielka galerii sztuki na Manhattanie, angażuje się w poszukiwania portretu młodej skrzypaczki, który pierwszy raz ujrzała, będąc jeszcze dzieckiem. Podczas próby odnalezienia zaginionego arcydzieła los stawia na jej drodze Williama Hanovera, którego dziadek może być kluczem do rozwiązania zagadki dziewczyny z obrazu.

"Motyl i skrzypce" to poruszająca opowieść o odkrywaniu piękna w najstraszniejszych miejscach: mrocznych zakątkach Auschwitz i zakamarkach poranionych serc. To również historia o tym, jak nie stracić wiary w Boga nawet w samym środku piekła.

"Chciałbym, żeby wypowiedzi ludzi z którymi rozmawiałem były nie tylko świadectwem, ale również przeciwwagą dla wielu tekstów naukowych dotyczących Zagłady. Nie neguję potrzeby naukowych opracowań i rzetelnej metodologii, uważam jednak iż nic nie ma większej siły, niż bezpośredni przekaz. Dla mnie, wychowanego wśród Ocalonych, jest on ponad wszystko".
Od autora